Trek maar een paar dagen uit voor deze lap tekst!

De afgelopen tijd begin ik steeds meer klachten te krijgen: “Nou Lin je bent wel zuinig met die verslagen”, “Is het niet weer tijd om wat te schrijven? “ , “Maak je nog wel wat mee? Of is het afgelopen, we zien niks meer online?”. Mensen maak je niet druk er is genoeg gebeurd! Maar ik kan de commotie wel begrijpen het is namelijk al 2 maanden geleden dat ik wat geschreven heb! Nou hier komt ie hoor:

Na mijn reis naar het hartje van Australië begon al gauw mijn nieuwe avontuur met de Canadese jongens. Onze auto, een Ford Falcon, moest natuurlijk een naam krijgen... Na wat suggesties als: “Betty”, “Sue”, “Angel” is het uiteindelijk “Rhino” geworden. Rhino was het merk van ons dakrek, dus de naam stond al op de auto ook! Rhino liep erg goed, we hebben weinig aan haar gemerkt, behalve dat de linkervoorband elke 2 dagen toch wel opgepompt moest worden. Dit viel te overzien natuurlijk dus we begonnen onze reis eigenlijk niet ver van Melbourne af in Dandenong Ranges. Hier hebben we wat hikes gedaan.
Wat ons opviel is dat tijdens zo een hike in een National Park als Dandenong, je eigenlijk heel veel gedenkstenen tegenkomt. Vrijwel allemaal waren het gedenkstenen voor jonge mensen, onze leeftijd, die dan omgekomen zijn doordat er een boom op hun is gevallen. Dit blijkt dus toch nog best vaak te gebeuren.

Onze tocht ging verder via Yarra Ranges NP, waar we ook een aantal hikes gedaan hebben. Ook nog langs een ski-oord gereden, maar die was helaas niet open. He wat gek.
Na de Yarra Ranges werd het tijd voor onze eerste “lange” afstand, we zijn 300 km verderop in de Gippsland Lakes geëindigd. Hier hebben we de tent opgezet en na een mooie avond aan het kampvuur lekker gaan slapen. De volgende ochtend werd ik weer om 6 uur wakker (wat hier elke dag het geval is aangezien het dan licht, en dus ook warm, is) en ik beklom de duinen waarachter we geslapen hadden. Wat ik hier zag was geweldig mooi, een uitgestrekt strand met links en rechts geen mens of iets wat met de mens te maken heeft te bekennen. Later die dag ging Evan een rondje hardlopen op het strand, toen hij terug kwam vertelde hij ons dat hij dacht dat hij mensen had zien lopen. Maar toen hij dichterbij kwam en de “mensen” van hem af beweegden, zag hij kangoeroe sporen in het zand. :)

Onderweg naar onze volgende stop in Lakes Entrance, zijn we op een koala eiland geweest: Raymond Island. Hier zijn koala’s naartoe gebracht om te revalideren van een aanrijding. Op dit eiland zijn weinig gevaren voor de koala en een overvloed aan Eucalyptus bomen die ze zo lekker vinden. Het is dan ook geen wonder dat je hier elke 100 meter wel een paar koala’s ziet. :)
In Lakes Entrance hadden we een geweldige kampeerplek gevonden bij een lookout point over het prachtige einde van de Gippsland Lakes. Dit was echter officieel geen kampeerplek... Op een gegeven moment komt er een auto heel hard aanrijden, waarop er een vent uitstapt die naar ons toekomt en zegt: “You know you are not allowed to camp here? And you know I can call the police for that? You bloody tourists..” Dit was nogal een ruige man en die wil je natuurlijk niet tegenspreken, dus wij zeiden zielig: “yeah we know..”. Waarop hij antwoorde: “Well, you guys are lucky.. I am about to do something that’s also not allowed, so if we both keep our mouths shut it is all gonna be fine, mates. “ Hij stapte zijn auto weer in en begon enorm te driften op de kleine parkeerplaats die daar was. Die man heeft in een paar minuten zijn banden weggebrand, maar wij werden gelukkig niet weggejaagd van ons mooie plekje.

We vervolgden onze weg via Orbust naar het begin van de oostkust in Eden, Merimbula, Bega, Narooma en Batemans Bay. Op de kampeerplek bij Batemans Bay liepen we richting het strand en ik zag in de verte iets kolossaals liggen, er kwam ook een apart luchtje naar ons toe. Toen we enthousiast ernaar toe renden werden we een beetje tegengehouden door de lucht die steeds sterker werd. Uiteindelijk daar aangekomen zagen we dat het inderdaad was wat we al dachten, een dode walvis. Weer kom ik een interessant dier in Australië eerst dood tegen! Dit is me ook overkomen met kangoeroe’s, koala’s, emu’s, wombat’s en slangen! Alles kom je eerst dood tegen.. Maar evengoed was dit een enorme belevenis! Hoe vaak kom je nou een dode walvis tegen in je leven?!

Onderweg naar mijn volgende onderwerp zijn we natuurlijk ook nog heel veel interessante dingen tegen gekomen, maar ik kan niet alles van de afgelopen 2 maanden vertellen uiteraard. In Katoomba gingen we ons voorbereiden op een hike die geen van ons driën ooit gedaan had. We hadden op internet een driedaagse hike gezien van in totaal 50 km, deze leek ons een enorme uitdaging dus we verzamelde informatie hierover in Katoomba. Hier werd ons verteld dat de tocht gedeeltelijk was afgesloten vanwege bosbranden en dat de tocht eigenlijk niet zo mooi was als we dachten. We werden op een mooiere, echter een kortere, tocht. Deze tocht was door de Blue Mountains (Blue Gum Track), de tocht zou 25 km zijn gespreidt over 2 dagen. We namen nog 2 dagen om ons hierop voor te bereiden, zo hadden we bij de politie een gps-signaal zender opgehaald. Hiermee kan de politie je vinden als je niet op tijd terug bent, of als je het zelf activeert tijdens de tocht.

Op de dag van de tocht was het heel mooi weer, erg warm eigenlijk voor een wandeling. Maar goed we waren voorbereid, hoedje op, veel drinken en eten mee en gaan! Op onze rug de backpack met het voedsel en slaapvoorzieningen: Tentje, slaapzak, matje. Al met al hadden we allemaal toch wel meer als 10 kg op onze rug. Nu lijkt dat misschien niet veel, maar ga jij er maar eens een berg mee beklimmen. Juist ja.

De camping waar we konden overnachten was ongeveer halverwege. We kwamen onderweg wat mensen tegen die de tocht andersom liepen en die vertelde ons dat de camping vrijwel direct na de volgende afdaling zou komen. Ik was al helemaal verheugd, want die backpack begon toch wel irritant en pijnlijk te worden. Na deze meneer hebben we nog zo’n dertig op en afdalingen gedaan en geen camping te bekennen. Mijn moed stortte in en ik dacht dat niet haalbaar was voor de a-sportieve Lin.. Na een aantal vloekende bergbeklimmingen en afdalingen kwamen we dan eindelijk op een vlak gedeelte welke we nog wel een km moesten volgen, maar die ons bracht bij de langverwachte camping! Nog even rekken en strekken, eten en naar bed! Om 6 uur ’s avonds.. We waren gesloopt!

Volgende dag was de backpack gelukkig iets lichter, we waren door meer als de helft van het water heen en het eten schoot ook erg op. De dag begon met een 2 uur durende klim, we gingen via “trappetjes” recht omhoog de berg op. Af en toe moest je erg zoeken naar de trap, maar dan bleek de trap gewoon niet te bestaan voor een aantal meter, verticaal! Eenmaal boven aangekomen hebben we even gelunched en kwamen we een stelletje tegen die hier boven met de auto waren gekomen, dit stelletje zijn we al 4 keer tegengekomen tijdens onze reis. Het moet een enorm toeval zijn, want het zijn niet de normaalste plekken waar we elkaar tegen komen. We vervolgden onze tocht en liepen nu boven op de berg waar vandaan we mooi in het dal konden zien waar we allemaal geweest waren. Deze tocht bovenlangs was echt zo belonend voor het harde werk dat we daarvoor gedaan hadden. Later kwamen we bij een stromende rivier, in mijn informatie die ik verzameld had van tevoren bleek dit een rivier te zijn met drinkbaar water. Hier vulden we onze flessen voor het laatste stukje. Heerlijk water, helderder kan het waarschijnlijk niet. Toch blijft het een eng idee om uit een rivier te drinken, aangezien wij in Nederland erg verwend zijn met ons mooie leidingwater. Hier smaakt het meeste leidingwater naar chloor.
Na een mooi einde van de tocht kwamen we dan eindelijk weer bij onze Rhino aan! Wat was ik trots op mezelf dat ik twee dagen met dat zware ding op mijn rug dit mooie gebergte heb beklommen en bewandeld! (Maar het had niet langer moeten duren :P)

Na een korte stop in Sydney zijn we naar mijn familie in Port Stephens gegaan. Hier woont een tante van mijn vader Agnes, zusje van mijn opa, met haar man Henk. Hier zijn we goed verwend met het lekkere eten dat Henk voor ons gekookt heeft.
Na een paar dagen zijn we op aanraden van Henk vertrokken richting de Waterfall Way die ons een tocht via een stukje binnenland heeft bezorgd. Dit was een prachtige route via kronkelige weggetjes over de bergen. Op een gegeven moment was het erg mistig, dus ik reed erg langzaam, maar evengoed moest ik hard op de rem trappen toen er opeens een kudde koeien voor onze neus stond. De boeren waren overal de koeien aan het verweidden, vanwege de droogte moeten ze continu in beweging blijven om water te kunnen vinden voor het vee.
Onze eerste waterval was dan ook droog (helaas). Gelukkig waren de watervallen daarop wel gevuld en konden we toch nog een paar mooie watervallen bezoeken langs deze weg.

Eenmaal teruggekomen bij de oostkust, kwamen we al gauw aan bij Byron Bay. We hadden veel gehoord over deze plek en alles wat je hoort is waar. Een stadje vol hippies! Het is een kleurrijk gebeuren en de eerste paar dagen is het heel leuk om te zien hoe iedereen erbij loopt. Op elke hoek van de straat vind je wel een muzikant, en dat zijn dan niet de minste!

Hier in Byron Bay heb ik afscheid genomen van Brenden en Evan... Hoewel ik me de eerste paar weken met hun prima vermaakt heb en een leuke tijd heb gehad, begon het me de laatste weken erg te irriteren dat zij nogal een luie houding hebben wat betreft het reizen en dingen zien. Ik kon mijn draai met hun niet meer vinden en ging me steeds slechter voelen, na wat gesprekken met de familie thuis heb ik de knoop doorgehakt en gezegd tegen de jongens dat ik alleen verder ga. Na het financiële gedeelte geregeld te hebben, heb ik mijn tas weer ingepakt (wat best raar is als je dat een maand niet hebt hoeven doen) en ben ik op zoek gegaan naar een andere camping. Die was erg gauw gevonden want in mijn Lonely planet had Jos al wat aangestreept in dit stadje en dat bleek een hostel/camping te zijn.

Toen ik met mijn zwaar beladen backpack en rugtas bij deze camping aankwam vertelde ze mij dat ik maar even moest gaan kijken op de camping of er nog plek was, zo ja dan mocht ik mn tentje opzetten en inchecken. Dit vond ik nogal raar, want je weet toch wel hoeveel plek je hebt en hoeveel mensen er zijn en dus of je nog plek over hebt? Maar ja ik deed maar wat de beste man mij zei en liep richting de kampeerplekken. Daar aangekomen snapte ik dat de man niet wist wat hier gaande was, het hele veld/bos stond volgepropt met tentjes. Je kon geen vierkante meter zien zonder tentje! Tussen de tentjes liepen hele smalle looppaadjes, maar verder weinig ruimte. Dus ik liep daar zwaar beladen tussendoor op zoek naar een plekje dat groot genoeg was voor mijn tentje. De enige ruimte was direct naast de keuken, direct voor de ingang van drie andere tentjes. Omdat ik om mij heen had gezien dat ik me niet druk hoefde te maken voor het blokkeren van iemands ingang, dat werd namelijk door iedereen gedaan, heb ik maar besloten dat dit mijn plekje wel moest zijn. Toen ik begon met het opzetten van mijn tentje kwamen er gelijk drie hippies aangerend met een joint in hun handen of ze me even konden helpen? Uhmmm.. voor ik kon antwoorden liep er al eentje aan mijn tentstokken te trekken, dit ging helemaal mis dus ik liet vriendelijk weten dat ik een expert was met mijn eigen tentje en dat ik later wel een biertje met ze zou doen. En hoppa afgewimpeld!

Het was even wennen om weer alleen te zijn, maar ik heb mijn tijd goed benut met het uitzoeken van mijn volgende plannen. Eerst ben ik op zoek gegaan naar werk hier in de buurt van Byron Bay, maar dat viel nog niet mee. Toen heb ik gezocht naar een auto van rond de 1000 dollar, die bleken er ook niet echt te zijn. Jaa auto’s die je gelijk naar de sloop kan brengen, die waren er wel maar trokken niet mijn aandacht. Tot ik een auto vond van 1800 die niks leek te mankeren, geen geweldige kilometerstand maar verder niks op aan te merken. Ik moest een gokje wagen en stuurde de eigenaar een mail met een bod van 1200 dollar. De volgende ochtend had ik gelijk reactie en ik mocht de auto komen bekijken. Afgesproken bij een supermarkt een paar uur later. Toen ik een testrondje ging maken vroeg ik hoe ver ik mocht rijden, daarop antwoorde hij dat hij wel een strandje wilde bekijken 25 km verderop. Dat dus gedaan en zo kreeg de dag een aparte wending aangezien ik dacht een auto te kopen maar in plaats daarvan zat ik gezellig met een duitse jongen de hele dag op verschillende strandjes te kletsen over onze miezerige leventjes :). Aan het einde van de dag toch nog even over de auto gesproken, hij vond mijn bod heel erg laag, maar hij ging er een nachtje over slapen en ik zou het de volgende dag horen. Uiteindelijk toch samen nog wat biertjes gedronken in mijn hostel en vervolgens gedag gezegd. De volgende dag kreeg ik gelijk bericht dat de auto voor mij was op de voorwaarde dat hij er nog ruim een week mee mocht rijden tot hij weer naar Duitsland vloog. Deal!

Een paar dagen later smste hij dat we maar even af moesten spreken voor het papierwerk. Toen ik echter weer even met hem gesproken had, kwam hij met het verhaal dat hij een andere koper heeft die 1600 wil geven voor de auto. Uiteraard zei ik: Naja dat kan gebeuren, even goede vrienden.. Maar hij voelde zich waarschijnlijk toch een beetje schuldig, want hij zei: Mja ik heb de auto al aan jouw beloofd dus je mag hem alsnog hebben voor deze prijs. Vervolgens hebben we weer een gezellige stranddag gehad en om de deal te verzegelen heeft hij mij zijn paspoort gegeven en ik hem wat geld. De volgende ochtend kreeg ik een sms met de vraag of ik misschien nog mee wilde met hem op zijn laatste roadtrip? Uhm Jaaaa graag! Ik was inmiddels al een beetje gek geworden in het hostel met al die hippies om me heen, voor je het weet loop je zelf met dreadlocks, blote voeten en een stierenring door je neus!

Tijdens deze roadtrip heeft hij veel gesurfd en heb ik veel wandelingen langs de stranden/bergen gemaakt waar hij surfde. Verder hebben we een hele gezellige tijd gehad samen met de meest uiterste weersomstandigheden. Storm, regen, bliksem, zon, heel veel zon! Het deed me heel erg goed om na die nare periode met de jongens nu weer een hele gezellige tijd te hebben in dit mooie land :). De laatste dagen hebben we bij vrienden van hem gezeten, die waren minstens zo gezellig! Maar aan alles komt een eind en ik heb hem dan ook na een week op de trein moeten zetten, zodat hij aan zijn reis naar huis kon beginnen. Ik ben altijd een beetje jaloers toch wel als iemand naar huis gaat, maar ik weet dat ik ook ooit weer naar huis ga en dat gelukkig nog even duurt want het is hier toch ook wel erg leuk!

Nu moest ik een paar dagen alleen reizen, mijn reis ging weer terug naar mijn familie in Nelson Bay/One Mile. Ik besloot er een paar dagen over te doen zodat ik wat mooie plekken kon bezoeken. De auto had nodig een olieverversing nodig, dus dat heb ik gelijk maar gedaan. Op dezelfde dag besloot ik de radio uit de auto te slopen, die was namelijk kapot. Dan moet je op een gegeven moment wat draadjes doorknippen en weer vastmaken aan je nieuwe radio. Heel lastig, die draadjes hebben namelijk allemaal weer een andere kleur! Linda dacht dus maar even van alles uit te proberen en verbond van alles aan elkaar, tot er plots wat vonkjes ontstonden en Linda bijna haar nieuwe auto in de fik gestoken had! Ik had de situatie alleen maar verslechterd, want nu deed de aansteker het ook niet meer in de auto! Niet dat ik rook, maar hier laadde ik mijn telefoon mee op die op dit moment aardig leeg bleek te zijn. Dus daar ging ze maar weer naar de monteur, inmiddels in een ander stadje dus de schaamte viel mee. Deze jongen vertelde me dat hij dit nog nooit gezien had, zoveel zekeringen gesprongen door een radio! Haha, naja na wat dollars lichter te zijn heb ik nu wel eindelijk wat ik wilde een werkende radio! Je moet toch wat roadtrip-muziek hebben in je wagentje he! Nu is Camry klaar om heel wat roadtrips met mij te beleven (hopelijk).

Eenmaal aangekomen bij Henk en Agnes hebben we even bijgepraat en ben ik weer heerlijk verwend met lekker eten en een goede film. We zijn nog een dag naar de Hunter Valley geweest, naar Pokolbin. Daar hebben ze een soort minidorpje met ontzettend leuke winkeltjes :). Na wat rondgeneusd te hebben zijn we gaan lunchen op een locatie dat ook wel wordt gebruikt voor festivals. Je kunt daar verschillende dingen eten bij verschillende tentjes, wij hebben een heerlijk stokbroodje met verschillende soorten kaas gegeten.

Met kerstavond zijn we heerlijk uit eten geweest in Soldiers Bay, bij The Point. Hier heb ik kennis gemaakt met voor mij nieuwe vissoorten, scallops en squid. Beiden waren erg lekker! Terwijl ik eigenlijk niet zo een visliefhebber ben :). Was een hele gezellige avond, Hans de zoon van Henk en Agnes was er ook gezellig bij. Kerstochtend hebben we volgens Australische traditie de pakjes onder de boom uitgepakt. Ik heb een mooie grote badhandoek gekregen, en nog wat kleine handdoekjes en mijn favoriete snoepgoed: chocola! Ik had me geen mooiere kerst kunnen wensen tijdens mijn reis. ’S Avonds hebben we nog lekker gefondued en een film gekeken.

Ik blijf hier bij Henk en Agnes tot en met oud & nieuw, daarna ga ik weer toeren met Camry (de auto). Mijn plan is nu om richting Adelaide te gaan en zo naar de westkust te reizen. Heb via internet al wat potentiële medereizigers gevonden, maar dat is allemaal nog niet zeker. Het was een lang verhaal deze keer, voor degenen die het helemaal gelezen hebben: “Je bent niet goed wijs!” Ik zou namelijk nooit zo’n lang verhaal lezen, maar bedankt voor de grote interesse!

Alvast een gelukkig nieuwjaar gewenst! Hopelijk hebben jullie wat mooie goede voornemens voor het nieuwe jaar! De mijne zijn: Genieten, Genieten en Genieten!

Groetjes!

PS: Op de landkaart in de foto’s is de donkere/dikke lijn de hoofdwegen die ik al gereden heb in de afgelopen 3 maanden.