Coming home mate..

Na een gezellig oud&nieuw met tante Agnes en Henk was het tijd om mijn grote avontuur weer voort te zetten richting Adelaide om uiteindelijk bij de westkust terecht te komen. Via gumtree, een soort marktplaats.nl, had ik drie medereizigers gevonden die ik in Sydney op zou pikken. Om het eenvoudig te houden zou ik ze alledrie oppikken in een winkelcentrum wat voor iedereen goed bereikbaar was. Er was echter één probleem waar ik geen rekening mee had gehouden, alleen het parkeerdek was al groter als heel Purmerland bij elkaar dus hoe zou ik de drie backpackvriendjes vinden in dit doolhof van een winkelcentrum?! Uiteindelijk hadden twee van de drie elkaar gevonden en bleven ze gelukkig op één plek zodat ik hun kon vinden, Yvonne het Nederlandse meisje dat mee zou gaan was echter al verdwaald voordat ze het winkelcentrum gevonden had. Die liep nog rond te dwalen in het treinstation. Het was een mooi begin van ons avontuur, want we weten allemaal als geen ander dat een speurtocht de teamband doet ontplooien. Ik had voor de kennismaking in het winkelcentrum een half uur uitgetrokken in de planning, dit liep uit tot bijna twee uur.. Dus hups de auto in en klaar voor de eerste paar km’s.

Ik had voor de eerste dag een mooie toeristische route langs de kust uitgekozen aangezien we de kust voorlopig niet zouden zien. Het hoogtepunt van deze dagtrip was toch wel de Sea Cliff Bridge, het is de moeite waard om deze even te googlen. Het is mij namelijk niet gelukt een mooie foto te krijgen, maar wat een ervaring om hier overheen te rijden :) . Eerste overnachting was in Wingello State Forest, geen vijf sterren locatie maar het was aardig druk op de camping dus het voelde veilig. Het was al gauw duidelijk dat ik niet met doorgewinterde kampeerders te maken had, Yvonne had geen tent dus die ging bij mij in de tent zonder een waardig matras, James had een tent van 15 dollar waarvoor drie druppels water al teveel zou zijn en Adam had zoveel kampeerspullen dat je je afvraagt of het zijn eerste keer is en nog niet goed weet wat nodig is en wat je beter thuis kan laten. Over spullen gesproken, je zou denken backpackers reizen alleen met het broodnodige in hun backpack, nou Camry hing zowat op de grond en we moesten dus bij elk hobbeltje als een slak erover heen. (En dan nog hebben we af en toe de bodem geschraapt, daar gaat m’n kersverse auto).

Tweede dag was het tijd voor een cultuurdagje, hoofdstad van Australië Canberra was aan de beurt. We begonnen bij het Parlementshuis, hier ging het al bijna mis. James was toe aan wat verkoeling en sprong in de enorme vijver recht voor het parlementshuis. Niet te weten dat er achter de grote pilaren een aantal meneertjes staan met geweren die ik nog nooit van mn leven gezien had, zo groot. Toen James net aan zijn tweede baantje zwemmen begon, kwamen de heren in snelpas aangestormt. James was weg voordat ik het doorhad en de heren spraken ons aan, met trillende beentjes stond ik daar dan met mn camera, want ja hier moet je wat fotootjes van nemen he. De heren kwamen echter alleen maar zeggen dat het water niet fris is vanwege alle meeuwen poep dat continu rond gepompt wordt. Ach ja, James kon echter niet als een natte zeehond het parlementshuis in dus zijn we zonder hem gegaan. Later nog wat cultuurwaardige musea bezocht en we konden weer op pad. Vanwege mijn uitstekende planning hebben we weer een prachtige gratis camping gevonden langs de rivier. James en Adam waagde de sprong in de rivier, ik was echter bang dat de stroming wat sterk zou zijn en een aantal Australiërs die ook op de camping stonden waarschuwde ons dan ook. Adam en James hadden geluk en kwamen heelhuids weer aan wal.

De volgende ochtend hoorde ik wat koeien, maar wist niet goed waar het vandaan kwam. Tien minuten later komt er een kudde aangestormt met twee auto’s erachteraan om ze in de goede richting te sturen. Alle caravans kregen een flinke lebber van wat koeien, maar niemand leek ervan op te kijken.

We vervolgden onze weg richting Adelaide en eindigde een lange dag rijden in Balnarald. Mijn planning qua toeristische bezienswaardigheden had nog een optie om een trip van 300 km om te rijden voor het Mungo National Park waar bijzonder mooie sandhills zouden zijn. Tijdens deze trip hebben we veel informatiecentra bezocht in de stadjes die we passeerden, maar het informatiecentrum in Balnarald is toch wel mijn favoriet. Prachtige gratis douches, geweldig aardige vrouw achter de balie die ons alles vertelde over Mungo. Het bleek zo te zijn dat de 300 km trip via Mungo geheel dirtroad is. Dit betekent geen asvalt en dit kon nog wel eens een probleem worden met mijn volgeladen auto die geen heuvels kan beklimmen zonder op de grond te hangen. Na flink overleg met mijn medereizigers besloten we het avontuur toch aan te gaan en simpelweg om te keren als het ons teveel werd.

De dirtroad was goed te doen, af en toe wat langzamer rijden om het slipgevaar wat te verminderen maar het was een aardig veilige rit. Ik besloot alles zelf te rijden zodat ik niemand anders de schuld kon geven als er tijdens deze toch wat risicovolle rit wat zou gebeuren met mijn liefdevolle Camry. Eenmaal aangekomen in Mungo was uiteraard ons eerste actiepunt het bezoeken van het informatiecentrum. Foldertje opgepikt met de route langs de sandhills en hup weer in de auto. De prachtige plaatjes die we in de folders gezien hadden bleken wat minder mooi in de werkelijke wereld. De sandhills leken 4 meter hoog op de plaatjes, in het echt bleek het 20 cm. Evengoed een mooi rondje gereden daar.

Eenmaal op de camping aangekomen van Mungo waren we allemaal wat dorstig naar een lekker koud biertje. Helaas waren we dit vergeten aan te schaffen, ik weet ook niet hoe dit ons kon overkomen... Uiteindelijk hebben we James zo gek gekregen om wat biertjes te ronzelen bij onze mede camping gasten. Hij bleef echter nogal lang weg dus besloot ik een kijkje te gaan nemen. Daar zat James hoor, lekker een koud biertje te lurken met twee echte Australische mannen. Uiteindelijk hebben we de avond bij hen rondom een gaslamp doorgebracht luisterend naar alle tips die ons zouden moeten helpen Australië te overleven. Het is allemaal zo makkelijk niet.

Volgende dag zijn we naar Mildura gereden. In eerste instantie zou ik alleen Yvonne hier afzetten, die zou hier voor drie maanden aan het werk gaan. Uiteindelijk besloten James en Adam ook hier te blijven aangezien zij ook wel wat centjes konden gebruiken. Ik vertrouwde de werkgever van Yvonne echter niet zo dus besloot samen met James de nacht door te brengen bij hen, Yvonne zou namelijk in haar eentje bij de vent thuis zijn. Alles ging echter goed, de man was wel wat vreemd en een seksistisch tintje hier en daar. Ik zou de volgende dag in mijn eentje de laatste paar km naar Adelaide rijden, maar ik besloot in de buurt te blijven en een toeristisch plaatsje 30 km uit Mildura te bezoeken. Hier liep ik geheel toevallig tegen de Australische mannen aan waarmee we wat biertjes hebben gedronken in Mungo. Zij gingen richting het zuiden vandaag naar een camping, ik besloot hetzelfde te doen om zo via een omweg richting Adelaide te gaan vanwege de bosbranden.

Toen ik echter klaar was voor vertrek richting de camping belde Yvonne dat het niet goed ging tussen haar en haar werkgever. Ze was nogal overstuur dus ik heb James opgepikt bij het informatiecentrum, die jongen houdt van informatiecentra haha, en ben naar Yvonne gereden om haar op te pikken bij die vieze oude vent. Hij bleek haar tijdens het werk op zich goed behandeld te hebben, maar hij was te seksistisch met opmerkingen etc dat Yvonne het niet zag zitten om daar te blijven. Gelijk heeft ze. Hups met z’n allen richting de Australische mannen en we hebben weer een gezellige avond gehad.

Volgende dag Yvonne en James afgezet in Adelaide, zij gingen met een huurauto richting Uluru (centrum van Australië), en daar was ik dan weer alleen met mijn geliefde Camry. Ik zou vandaag een boer ontmoeten waar ik eventueel aan het werk kon. De boer had echter op dat moment nog geen tijd en ik besloot een camping in de buurt te zoeken. Uiteindelijk wat gevonden, maar ik was echter niet echt tevreden aangezien het vlak langs een autoweg was en alleen maar caravans. Net toen ik besloot wat anders te gaan zoeken belde de boer op dat hij tijd had. Ik zei dat ik alleen in een café wilde ontmoeten aangezien dat veiliger is voor een eerste ontmoeting.

Eenmaal aangekomen bij de pub was hij er uiteraard nog niet, dus besloot ik een biertje te bestellen. Op een gegeven moment kwam er een jongeman binnen en bestelde een biertje en liep gelijk weer naar buiten, twee tellen later krijg ik een berichtje: ben je er bijna? Dus ik loop naar buiten en zeg: Ja denk het wel, haha. Hij bestelde gelijk nog een biertje voor mij en we begonnen mijn sollicitatiegesprek. Wat vraagjes over wat ik kon en wat ik niet kon. Are you able to weld? Ik wist mn god niet wat welding was, maar dat blijkt lassen te zijn. Het was niet echt duidelijk uit zijn verhaal wat hij zocht, maar het leek een prima te vertrouwen vent. Uiteindelijk zijn we naar de boerderij gereden, het was goed te zien dat hier wat werk nodig was. Het was een grote bende overal. Uiteindelijk naar de plek gereden waar hij zei dat ik kon overnachten, naast de “Killshed” (Dat klinkt positief, uhum). Daar aangekomen was mijn buurman op dit terrein net bezig een schaap te slachten. De boer was nu al tevreden over me omdat ik niet wegrende en met interesse naar dit gebeuren zat te kijken. Uiteindelijk tentje opgezet en gedag gezegd tegen de boer.

Mijn eerste dag begon goed, de mixer voor het koeienvoer was verzakt langs de weg. Eerst werd de shovel aan het werk gezet om de trekker en de mixer los te trekken. Dit bleek echter niet genoeg, dus werd de truck ook ingeschakeld. Het ging er erg ruig aan toe, ik was zelfs bang dat het probleem alleen maar groter zou worden door een truck die naar de mallemiezen getrokken wordt en een shovel door de midden gebroken. Echter bleek deze combinatie na wat wrikken en modder wegscheppen toch te werken. Aangezien dit gebeuren nogal wat tijd in beslag had genomen konden we direct hierna aan het bier en een bbq :). Het Australische leventje is nu echt begonnen ;).

De dagen die hierop volgde waren vol met activiteiten binnen de “Killshed”. Eerste paar dagen heb ik alleen maar toegekeken hoe dat er hier allemaal aan toe gaat, maar ik kan je vertellen dat ik nu aardig op de hoogte ben van het proces. Nu twee maanden verder kan ik jullie eindelijk duidelijk uitleggen wat hier allemaal gebeurd, geheel legaal is het niet maar daar praten we maar niet over. Zodra er een klant komt begint het proces, er wordt een schaap of een geit uitgekozen (koeien gaan op bestelling en worden van tevoren van de boerderij naar dit terrein gebracht door ons). Zodra we het eens zijn over de prijs wordt het dier geslacht. Het is geheel naar de klant z’n wil hoe dit gebeurd, vaak gaat de voorkeur naar het doorsnijden van de keel. Akelig gezicht, maar het went. Koeien worden echter altijd neergeschoten. Het dier wordt de “Killshed” ingetrokken en op twee haken aan een rails gehangen. Uiteraard gaat de koe met de trekker naar binnen, overigens heb ik een keer meegemaakt dat de trekker een lekke band had en de koe met de quad naar binnengetrokken werd (slepend over de vieze stoffige zandgrond 500 m lang). Vervolgens wanneer het dier binnen is wordt het gevild of verbrand. Bij het verbranden schrapen ze een laagje vel van het dier af, maar houden nog wat vel op het dier over wat voor sommige mensen smakelijk blijkt te zijn. Af en toe lijkt het vlees overigens al half doorbakken door het verbranden van de huid.

Zodra het dier van zijn huid en haar ontdaan is wordt het in vieren/vijven gezaagd met een elektrische handzaag, hier ben ik uiteraard ook heel handig mee geworden. En vervolgens wordt het met een bankzaag in kleine stukjes gezaagd. Bij de koe wordt eerst grofweg het vlees van de botten afgesneden voordat het naar de bankzaag gaat. Al het vlees komt op een grote hoop op wat tafels te liggen, waardoor het overzicht van waar het vlees vandaan komt volledig kwijt raakt. De mensen weten dus niet bepaald zeker of ze nou een stooflapje te pakken hebben of een mals biefstukje.

Vanaf donderdag tot en met zondag zijn we druk met de “Killshed”, onder andere ook met het ophalen van de dieren die geslacht zullen worden. Hier op het terrein zijn alleen maar dieren die bestemd zijn voor de “Killshed”. Er zijn ook kalfjes hier op het terrein, die geef ik samen met een oud omaatje elke ochtend wat melk. Deze gaan voordat ze bestemd zijn voor de “Killshed” eerst nog naar de boerderij om groot te worden van de aardappelen, brood en hooi dat ze krijgen. De aardappelen is ook een onderdeel van dit bedrijf, deze worden opgehaald bij het bedrijf dat de aardappelen wast en controleert voor de supermarkt. Alle aardappelen die niet door de keuring komen gaan in trailers van trucks. Deze worden door de trucks van de boerderij opgehaald en naar de boerderij gebracht maar ook naar andere boerderijen. Ik heb uiteraard geen truck bestuurd, maar ik mocht een aantal keer met de trucks mee wat ook al een hele ervaring was.

Verder heb ik meegeholpen met het sorteren van de koeien, nadat ze op de markt gekocht worden moeten ze gescheiden worden op grootte en geslacht. Koeien gaan apart en vaak gaan de stieren met ballen ook gescheiden van de stieren zonder ballen. Op een gegeven moment stond ik in een gang van hekken met 200 stieren aan de ene kant en 200 stieren aan de andere kant. 7 kleuren in mijn broek, maar na deze goed gecontroleerde actie was de boer erg tevreden over mijn moed. Het was namelijk de bedoeling dat ik daar stond, de twee kuddes moesten gescheiden blijven.

Een ander onderdeel van mijn verblijf hier is het repareren van het hele zooitje. De boer heeft wat achterstand van onderhoud en hier heb ik samen met de persoon die mij heeft ingehuurd verandering in proberen te brengen. We hebben veel hekken gerepareerd en veetrailers etc. Ik heb een beetje mogen lassen, timmeren, cirkelzagen. Misschien word ik ooit nog eens handig, haha..

Soms, heel soms, hebben we wat vrije tijd en dan gaan we vissen of jagen. Inmiddels ben ik een aardige professional met het geweer, echter zijn de konijnen me iedere keer nog te snel afgeweest. Ik weet ook niet hoe dat komt. Echter is geen duif meer veilig voor mij en vind ik het niet zo erg om ze af te schieten aangezien deze beesten me vaak net iets te vroeg wakker maken. Mijn compagnon is echter een ware professional met zijn geweren, we hebben onder andere konijnen, vossen en wilde herten geschoten. Tijdens het vissen was het de bedoeling dat ik een soort snoek zou vangen, echter kwam ik met een bodemvis boven water. Het was gelukkig geen ramp, de hond zou dat wel opeten :p. Mooie avonturen met mijn compagnon tijdens het vissen en jagen meegemaakt.


Uiteraard is er nog veel meer te vertellen, maar ik vond dit verhaal al aardig lang worden dus ik heb besloten om maar gewoon naar huis te komen om jullie alles persoonlijk te vertellen. Bovendien begint mijn mascara, bodylotion en nog wat andere favoriete nederlandse producten toch op te raken dus is een vlucht naar huis broodnodig. Ik arriveer op maandag op 16 maart in ons kikkerlandje en vertrek 8 april weer terug naar het mooie Australië om mijn reis voort te zetten. Kom gezellig even langs als je de foto’s wilt zien of gewoon gezellig wil kletsen.

Lieve groetjes!