Van Roadtrip naar Roadtrip!

Alweer ruim een maand in Australië! Na een week in St. Kilda gespendeerd te hebben begon op 8 oktober mijn nieuwe avontuur. Ik zei mijn vrienden in St. Kilda gedag en vertrok met mijn hele zooitje naar het treinstation. Daar arriveerde ik uiteraard ruim een uur voor de afgesproken tijd... Totaal onverwacht vanwege het tijdstip bots ik tegen Marco op. Marco (Italiaans) had ik een paar dagen ervoor al ontmoet dus het was goed om hem als eerste te treffen. Later op het perron, vlak voor vertrek van de trein kwam onze Fransman Mathias aanlopen.

In Kyneton werden we opgehaald door Kiana (Australië) en Jan (Duits), beiden kwamen op blote voeten, hippie kleding dragende naar ons toelopen. Even twijfelde ik of ik er goed aan gedaan had om mee te gaan, zijn dit mijn mensen? Maar na de eerste woordenwisseling was ik weer gerust gesteld.

De rit naar Kiana der huis was al geweldig! Ze woont in zo'n mooi gebied, niet normaal. Alles supergroen, weides gevuld met vee, overal kronkelende bomen die de groene vlaktes opvrolijken. Haar boerderij bestaat uit wat schapen, paarden, een stier, emoe, pauwen en wat andere soorten gevogelte. Ik voelde me direct thuis! Het enige wat even wennen was, was dat je of buiten moest plassen of tussen iedereen op een chemisch toiletje gaan zitten met een gordijntje eromheen.. Je raadt het al, ik raakte al gauw gewend aan het buiten plassen.

Na twee dagen elkaar leren kennen gingen we 11 oktober op pad richting Uluru. De planning was om de weg omhoog alle toeristische en mooie plekken te bezoeken en de terugweg lekker doorkachelen. Onze eerste nacht spendeerde we dan ook op de wonderschone plek "wayomi beach", auto op 100 m van het strand geparkeerd. De volgende ochtend bleek dat ik de enige was die goed voorbereid was aangezien mijn beste reisgenootjes een ijskoude nacht hadden gehad (7 graden in ons tentje). Gelukkig heb ik mijn campeerspulletjes samen met Jos geshopt en had ik mijn super-de-luxe slaapzak om mij warm te houden. Jammer genoeg voor mijn vriendjes was het zondag en waren de winkels gesloten, je raadt het al: nog een nachtje klappertanden voor ze. Deze nacht ergens langs de snelweg gestopt omdat we niet echt een mooi slaapplekje konden vinden, dit was vlak boven Port Augusta. Flinders Ranges National park was onze volgende stop, we kwamen hier tegen zonsondergang aan. Wat een prachtig gebied! Als de zon op of onder gaat zie je de mooiste dieren, de kangoeroes en emoes vliegen om je oren. Geweldig om mee te maken.

De volgende ochtend een hike gedaan in Wilpena, het was slechts 8 km dus ik dacht: Eitje! .... Niemand had me verteld dat het naar de top van een berg ging..... Ik voelde me als een vrouw van 85. Het voelt net als wintersport dat je op de piste staat en niet weet hoe je naar beneden moet en er komt een klein kindje je lachend voorbij skiën.. Hier liep ik te puffen en te steunen om omhoog te komen en een koppel van minstens 70 komen lachend naar beneden... Ongelooflijk hoe fit die Australiërs zijn (of hoe uit conditie ik ben). Eenmaal op de top was ik wel trots op mezelf dat het puffende linnie toch gelukt was.

Coober Pedy op de heenweg even overgeslagen en doorgereden naar Alice Springs. We waren allemaal zo blij met het arriveren in Alice Springs dat we besloten de avondmarkt te bewandelen en een paar biertjes te doen bij wat live muziek. Na al deze gezelligheid moesten we echter nog een kampeerplek vinden...... Jan had er al eentje opgezocht van tevoren, maar deze was 30 km uit de stad.. Omdat we geen andere optie hadden werd dit onze slaapplek, tenminste dat was het plan. De camping zou een km van de hoofdweg zijn, te bereiken via een vreselijke Dirt Road. Uiteindelijk na 40 minuten rijden over een vreselijk hobbelige weg over rivieren etc. stonden we voor een gesloten hek. We besloten die vreselijke weg terug te rijden richting de hoofdweg en vlak voor de hoofdweg gewoon naast de hobbelige weg te slapen (vanwege kans op bosbrand). Kortom, niet zo'n geslaagde avond.

Volgende ochtend ging ons geluk verder, de auto stonk enorm naar benzine.. Not good mate. Toen we onder de auto keken zagen we het flink druppelen, dus we besloten terug naar Alice Springs te gaan. De eerste monteur kon het maandag voor ons repareren, het zou 500 dollar kosten (was zaterdag). Jan en Kiana zouden het betalen, omdat het een probleem was dat al langer gaande was. Toch het was een hoop geld dus Marco stelde voor om een second opinion te vinden. De volgende monteur rekende slechts 250 dollar. Zo zie je maar.

Na twee dagen Alice Springs, camping met zwembad, konden we weer op pad! Besloten naar Kings Canyon te rijden, zodat we daar de volgende ochtend vroeg konden beginnen aan de hike. Nog geen twee tellen op de camping daar en er wandelt een dingo voorbij. Kiana zegt dat dingo's hier niet aanvallen, maar je eten roven. Hoewel ik haar graag wilde geloven gaf het mij toch wel een beetje de kriebels aangezien ik andere verhalen heb gehoord. Gelukkig de rest van de avond geen dingo meer gezien.

Kings Canyon was prachtig! We zouden de lange en korte hike doen, maar na de lange gelopen te hebben was de temperatuur alweer 40 graden en hadden de vliegen je ogen weer gevonden. De vliegen hier zijn ongelooflijk, zodra ze je gevonden en geproefd hebben blijven ze bij je. Hoe vaak je ze ook wegslaat, ze komen terug en gaan op zoek naar je ogen. Ze werken zich met alle macht richting je oogvocht, gruwelijk irritant. Maar goed, ik kan niet zeggen dat ik niet gewaarschuwd ben van tevoren..

Volgende dag naar Uluru gereden. Wat een ongelooflijk machtige berg is dat! Uit het niets is daar een gigantische rode steen. Het ziet er heel onwerkelijk uit, alsof het iets onaards is. Prachtig! Met een biertje genoten we van de zonsondergang en van het feit dat het doel van de trip bereikt was!

De volgende dag een rondje om de gigantische steen gewandeld. Klinkt simpel, was het echter niet! 7 uur in de ochtend : 35 graden, 8 uur: 40 gr 3 vliegen, 9 uur: 45 gr 5 vliegen in en rond mijn ogen. Het was een warme wandeling van 11 km, maar het was zeker de moeite waard. Van dichtbij is de steen nog bijzonderder dan van ver af. Het reliëf verandert per vierkante meter steen, tekeningen van aboriginals, watergleuven van boven naar beneden. Kortom, een ervaring die ik niet had willen missen.

De volgende dag een hike door Kata Tjuta gemaakt, Kata Tjuta is het zusje van Uluru. Het is zelfde gesteente, alleen minder bekend wereldwijd. Ik vond Uluru heel bijzonder om te zien en iets magisch hebben, maar als ik eerlijk ben vond ik Kata Tjuta mooier. We waren wat vroeger aan de wandeling begonnen, waardoor we tijdens een prachtige zonsopkomst door het gebergte liepen.

Na Kata Tjuta begonnen we aan de terugreis. We hadden één toeristische plek bewaard voor de terugreis, Coober Pedy. Ook deze plek heeft naar mijn mening iets magisch. Al kilometers voor je de stad inrijdt zie je overal hoopjes gesteente, de resten van een zoektocht naar opaal. In de stad zelf staan overal kadavers van de trucks die ze voor de zoektocht gebruiken, slechts een paar huizen zichtbaar. De rest van de huizen bevinden zich onder de grond. Onder de grond is het namelijk altijd 21 graden hier, boven de grond: te warm om te leven. Ergens naast een opaalmijn ligt een spaceshuttle wrakstuk, deze komt uit de film Pitch Black (Vin Diesel). Dit wrakstuk past perfect bij het spooky-effect dat dit stadje heeft.

Eenmaal terug bij Kiana nog een beetje schapen verweidt en wat gebbqed, waarna het echt tijd was om terug naar St. Kilda te gaan. In het hostel werd ik met blije gezichtjes ontvangen en het was fijn om mijn bijnaampjes weer te horen: "Amsterdam" en "My Dutchess" zijn de populairste.

Ik was nog geen 5 minuten binnen en ik moest gelijk mee om naar een auto te kijken. Bleek een oud monster te zijn, waar ik nog geen stuiver in zou investeren maar goed. De volgende dagen werden gevuld met een zoektocht naar een auto, waar onze mooie "Betsie" uitgerold is: een ford falcon uit het prachtige jaar 2000. Waarschijnlijk kunnen we haar morgen ophalen en dinsdag onze roadtrip langs de oostkust starten! Dit ga ik doen samen met twee Canadese jongens, Brenden (19 jaar) en Evan (24 jaar). Een mooi vooruitzicht: Fraser Island met kerst :)